Αυτό ήταν! Πέρασε και αυτό το καλοκαίρι.
Το κατάλαβα τώρα που ήπια στην υγειά μου ένα ντεπονάκι με βιταμίνη C και σουλατσάρω όλο το απόγευμα με μία κούπα τσάι παραμάσχαλα. Ήρθε και το τρέιλερ της Ελένης (τι «ποιας Ελένης;» -της Μενεγάκη!) να επισφραγίσει τη συνειδητοποίηση.
Κάτι εικόνες, κάτι ήχοι, κάτι λέξεις άρχισαν να γεμίζουν το ήδη βαρύ μου κεφάλι. Κάτι πρωινά που ακούω τον κούκο στο δρόμο για το σχολείο. Στην επιστροφή περνάω τη ζακέτα πάνω από την τσάντα και ακούω τα γέλια μας να ηχούν στα αυτιά μου. Τα απογεύματα έχουν άρωμα από καφέ και τη συντροφιά μιας ζακετούλας στο μπαλκόνι της γιαγιάς. Οι χρόνοι κάπως μπερδεμένοι στο μυαλό μου και κάπου πίσω να ακούγονταιαγαπημένες μελωδίες . Φωνές, σχεδόν τσιρίδες «πόσα παγωτά έφαγες φέτος;», «Εσύ πόσα μπάνια έκανες το καλοκαίρι;». Και παιχνίδι! Κρυφτό στις γειτονιές, κυνηγητό στους άδειους δρόμους, κουτσό σε τετραγωνάκια σχεδιασμένα με κεραμίδι. Τότε που παίζαμε με αυτοσχέδια παιχνίδια και όχι με ανθρώπους. Τότε που το χαμόγελο ήταν χαμόγελο και όχι ο τρόπος, για να κρύψεις το ψέμα σου. Τότε που ο θυμός ήταν θυμός και όχι μία κραυγή, για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον.
Μηχανικά έψαξα το θερμόμετρο στο ντουλαπάκι. Πίστεψα πως έχω παραισθήσεις από τον πυρετό. Ξέχασα την ύπαρξη των αναμνήσεων και λες και τις φοβήθηκα. Με τις ταχύτητες που αναπτύσσει η ζωή και με τα προβλήματα που εγκαταστάθηκαν στο νου, πού καιρός για αναπολήσεις;
Κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθω μια λύπη για την ποιότητα που εκλείπει από τη ζωή μας. Τι θα πει ποιότητα; Σίγουρα όχι τα αμέτρητα αγαθά και η θρονιασμένη τεχνολογία στην καθημερινότητά μας. Ως ποιότητα ορίζω τους άδειους δρόμους στις γειτονιές της πόλης, όπου τα απογεύματα παίζαμε «μηλαράκια» μαζί με τους πιο μεγάλους της γειτονιάς. Τότε που τα παιδιά στα 15 τους έπαιζαν με μία μπάλα και δεν κάθονταν δύο ώρες απέναντι από τον καθρέφτη για να στρώσουν το στιλάτο τους χτένισμα. Τότε που τα παιδιά ήξεραν να είναι παιδιά και στα λεωφορεία δεν μιλούσαν για τις πλέον διαδεδομένες στάσεις του σεξ. Μισώ που νοιώθω αυτή τη λύπη για αυτά τα παιδιά. Γιατί όταν πάψουν να έχουν το άλλοθι της παιδικότητας, δε θα έχουν να θυμούνται «πώς είναι να είσαι παιδί» και θα παλιμπαιδίζουν με έναν τρόπο ανορθόδοξο, αφού θα λείπει η έννοια της παιδικότητας από τα παραωριμασμένα τους κεφάλια.
Όχι, δεν κατηγορώ τα παιδιά, αλλά συμπάσχω μαζί τους. Μου λείπει κι εμένα εκείνη η αθωότητα του τότε, που όλο και λιγότερο χρόνο καταλαμβάνει στις ζωές μας. Το άσχημο είναι ότι τα παιδιά του σήμερα δε θα την αναπολήσουν ποτέ, γιατί τους την έχουν κλέψει. Λες και ήρθε εκείνος ο πελώριος γίγαντας από τα παιδικά παραμύθια που βλέπαμε στην-χωρίς τηλεκοντρόλ αρχικά- τηλεόραση και τους την άρπαξε. Στα δικά μας παραμύθια όμως νικούσε πάντα ο καλός, που δεν είχε υπερδυνάμεις και όπλα, μα διέθετε μυαλό-γνώσεις και καλοσύνη, που τον οδηγούσαν στη λύση του προβλήματος.
Μα δεν μπορεί να άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα!
Είναι πλέον Οκτώβριος και ακούω και σήμερα την ίδια φωνή με τότε να τον τραγουδάει. Εντάξει, έχει μακρύνει αρκετά τα μαλλιά του, αλλά είναι η ίδια φωνή των παιδικών μου χρόνων. Έτσι καταλαβαίνω πως είμαστε όλοι εδώ σε απαρτία, για να μάθουμε στα παιδιά να χαμογελάνε με αθωότητα, παίζοντας «κλέφτες και αστυνόμους» και «αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα».
Και επειδή δε θέλω να σας κρύψω την αλήθεια, έχω μία ελπίδα ότι μπορεί και εμείς να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Να αποβάλλουμε το δήθεν από μέσα μας. Να πάψουμε βρε αδερφέ να είμαστε εκείνοι που οι γονείς μας, μας έλεγαν να μην κάνουμε παρέα.
Εξάλλου το φθινόπωρο είναι κάτι σαν την Πρωτοχρονιά…σηματοδοτεί νέα ξεκινήματα!
Καλή αρχή ή -ίσως- καλή επιστροφή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου