Δε γουστάρω την αυθυποβολή

Κρύα μέρα η σημερινή.

Είχα ξεχάσει πως δεν αντέχω το κρύο. Όχι, δεν έχω πρόβλημα με τις εποχές. Όλες τις συμπαθώ-κατά μία έννοια. Απλά αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα προσαρμογής σε κρύα περιβάλλοντα(κάθε είδους κρύα περιβάλλοντα). Παιδί του καλοκαιριού γαρ.

Είναι σοβαρό το πρόβλημα γιατρέ; Πώς να το αντιμετωπίσω; Μόνο μη με ρίξετε στα χάπια από τόσο νωρίς. Ολόκληρο χειμώνα έχουμε μπροστά μας.

Πήρα λοιπόν μια βαθειά ανάσα και με πόνο καρδιάς αντικατέστησα τη σαγιονάρα με τη γαλότσα(αυτές οι βίαιες εναλλαγές με τρομάζουν).  Ήταν και βροχερή η σημερινή μέρα βλέπετε.

Κι έτσι όπως παρακολουθούσα τις στάλες της βροχής από το βρώμικο τζάμι του λεωφορείου, τα ακουστικά στα αυτιά μου άρχισαν να μου ψιθυρίζουν πως «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα», ενώ εγώ, τυλιγμένη με φουλάρια μέσα στο δερμάτινο μπουφάν μου, προσπαθούσα να υιοθετήσω την άποψη των πολλών ότι μια ιδέα είναι το κρύο και πως, αν δεν το σκεφτόμαστε, μας περνάει. Πόση ώρα όμως χρειάζεται για να πραγματωθεί τούτη η αυθυποβολή;

Κι από την άλλη, ποτέ δεν πίστευα πραγματικά στη διαδικασία της αυθυποβολής. Δεν είναι του χαρακτήρα μου, καθώς συνήθως η αυθυποβολή βάζει φρένο. Όχι σε αισθήσεις, όχι σε αισθήματα, όχι σε αλήθειες, όχι στα οφθαλμοφανή! Και όλα αυτά γιατί η παραδοχή της αλήθειας μπορεί να ενέχει προβληματισμούς, φοβίες, συστάσεις με τον εαυτό μας, αδυναμία διαχείρισης της πραγματικότητας.

Και εγώ ήδη κουράστηκα στην ιδέα και μόνο αυτής της διαδικασίας. Προτιμώ να δεχτώ την πραγματικότητα ως έχει και να μην παραμυθιάζω τον εαυτό μου με την πλαστή πραγματικότητα που θα με αποτρέψει από τη διαδικασία της σκέψης.

Αυτό σημαίνει…

ü               Γιατί να μην παραδεχτώ πως κάνει κρύο βρε αδερφέ και είναι λογικό να κρυώνω; Οπότε ας ψάξω καλύτερα τους τρόπους, για να αντιμετωπίσω το κρύο, από το να στέκομαι τουρτουρίζοντας και να προσπαθώ να με πείσω ότι δεν «το ΄χω δαγκώσει» και ας έχω γίνει μπλε μαρέν από τη χαμηλή θερμοκρασία.

ü               Και ναι ρε γαμώτο, το γουστάρω το γκομενάκι(όπως θα έλεγε και μια φίλη) και ας μην μπορεί να αντιληφθεί το μεγαλείο της ποίησης του Χριστιανόπουλου. Αν δηλαδή με πείσω ότι δεν ανταποκρίνεται στα στάνταρ μου και άρα δεν το γουστάρω, θα πάψω να θέλω να οριζοντιωθώ μαζί του κάθε που το βλέπω;

ü               Και ναι, είμαι άνθρωπος και καμιά φορά συμβαίνει να πεινάω και στις 12 το βράδυ. Αν με πείσω-μιας και το τοστάκι έχει 250 θερμίδες- ότι είναι πλασματικό το αίσθημα της πείνας, το στομάχι μου θα πάψει να γουργουρίζει σαν τον χοντρό γάτο δίπλα από τη θερμάστρα(όπως έλεγε και το ποιηματάκι που μου μάθαινε στα μικράτα μου ο παππούς);

Γιατί λοιπόν να δυσκολεύουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να απαρνηθούμε τα αυτονόητα;

Γιατί να βάζουμε όρια στην πραγματικότητά μας, με αποτέλεσμα να την κάνουμε βαρετή, λες και ξεπήδησε από καλούπι ομοιομορφίας;

Γιατί αν θέλω να τσιρίξω να πρέπει να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι εγώ μιλάω πάντα χαμηλόφωνα, λες και κάνω εκπομπή σε εκκλησιαστικό κανάλι;

Να σπάσω τα όρια και τα καλούπια. Αυτό έχει περισσότερη πλάκα.

Αυτά σκεφτόμουν εκεί στο φανάρι της Λαγκαδά, όταν μία παρέα μελαψών μεταναστών πέρασε δίπλα από το λεωφορείο. Ο ένας φορούσε παντόφλες στα γυμνά του πόδια, που πλατσούριζαν στο βρεγμένο πεζοδρόμιο. Στιγμιαία αναρωτήθηκα «πώς και δεν κρυώνει;» και ήμουν πολύ κοντά στο να πιστέψω πως η αυθυποβολή έκανε τη δουλειά της. Αμέσως όμως το κεφάλι μου έκανε κάτι σαν «γκλινγκ γκλονγκ», για να μου υπενθυμίσει πως «άλλο πράγμα είναι η αυθυποβολή και άλλο η απουσία επιλογής». Με μια σακούλα στο κεφάλι και ένα σκισμένο πανωφόρι δε νομίζω ότι είχε πολλά περιθώρια επιλογής παπουτσιού ο κύριος.

Πειράζει που ένοιωσα ακόμη πιο τυχερή, μιας και έχω ακόμη την επιλογή να διαλέγω την άρνηση της αυθυποβολής; Που έχω ακόμη τη δυνατότητα να αποδέχομαι τις ψυχικές και τις σωματικές μου διεργασίες; Που έχω ακόμη το θάρρος να ακούω τον εαυτό μου;

Πού ξέρετε, ίσως αύριο να μην έχω τη δυνατότητα να διαλέξω αν θα φορέσω τη γαλότσα ή τη σαγιονάρα μου…

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/448-de-goustarw-tin-authipovoli.html