Κι η οθόνη έλεγε...

Κάνει κρύο στη Θεσσαλονίκη σου λέω.

Δεν ξέρω αν είναι τόσο το κρύο των χαμηλών θερμοκρασιών ή περισσότερο αυτό που αφήνει το κενό. Το κενό σε μια πλευρά του κρεβατιού ή το κενό σε μια αγκαλιά. Σίγουρα όμως είναι πιο ανυπόφορο εκείνο το κρύο σε μια γεμάτη αγκαλιά που μπάζει από παντού.

Οι αγκαλιές είναι σαν τα κομμάτια του παζλ. Καμιά φορά-ακόμη κι αν λες «δεν το δοκιμάζω, γιατί δε μοιάζει να κολλάνε τα χρώματα»,κάνεις την υπέρβαση, το κουμπώνεις διστακτικά δίπλα στο κομματάκι και τσουπ-αυτό ήταν!-τα κομμάτια κόλλησαν.

Οι άνθρωποι; Είναι οι άνθρωποι σαν κομμάτια ενός παζλ;

Οι άνθρωποι εμπεριέχουν κίνηση, πάθος, ένταση. Δεν μπορούν να γίνουν στατικά κομμάτια σε ένα παζλ. Ναι, μπορεί να κουμπώνουν, αλλά έχουν ενδιαφέρον μόνο αν αυτά τα κομμάτια ανήκουν σε ένα ιδιόμορφο παζλ που κινείται. Σε ένα παζλ που τα κομμάτια κουμπώνουν, αλλά ταυτόχρονα πάλλονται, δονούνται, βγάζουν κραυγές.

Κάνει κρύο στη Θεσσαλονίκη απόψε. Εκεί που μένεις εσύ; Έχει περισσότερη ζέστη;

Τι είναι ζέστη, αν δεν είναι η απουσία του κρύου;

Κι εκεί που αναρωτιέμαι πώς γίνεται οι χαρές να μοιάζουν με εκείνες τις τεράστιες σκιές των ρούχων-που κρέμονται στα σχοινιά-στο υγρό χώμα κι ένας ήρεμος αέρας που φυσάει να τις κουνάει αργά και απειλητικά, κι εσύ που στέκεις πάντα σκόπιμα πίσω από ένα παράθυρο που το ανοιγοκλείνεις-γιατί δεν ξέρεις αν το προτιμάς ανοιχτό ή κλειστό-τις βλέπεις να σε πλησιάζουν κάθε τόσο και τινάζεσαι. Τρομάζεις με τις χαρές. Κλείνεις με μανία το παράθυρο και αδιαφορείς για τις ψυχές που τριγυρνούν γύρω σου και τις αναστατώνεις…

Εκείνη λοιπόν τη στιγμή που περιμένεις να ακούσεις δίπλα σου τη φωνή, τα λόγια, τις παραδοχές…τη στιγμή που περιμένεις να δεις δίπλα σου τους φόβους να γδέρνονται στο ξερό χώμα, καθώς τους σέρνει πίσω του ένα λευκό άλογο…

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνεις τη διαφορά της αλήθειας από το ψέμα.

Την καταλαβαίνεις τη διαφορά…γιατί νοιώθεις μια ζεστή ανάσα στο αυτί σου να σου παγώνει την ψυχή.

Και στην επόμενη σκηνή βλέπεις σε μια παγωμένη οθόνη μια ψυχή να σου ψιθυρίζει τις δύο πιο ζεστές λέξεις που έχεις κι εσύ-όπως και τόσοι άλλοι-κρεμασμένες σε εκείνα τα σκοινιά του τρόμου…

Όχι, δεν κλείνω το παράθυρο εγώ. Αυτές οι λέξεις κάνουν τη Θεσσαλονίκη απόψε να μοιάζει πιο ζεστή…