Έτσι όπως χάζευα κάτι βιολογικο-διατροφικές σελίδες στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε ένα άρθρο-έρευνα, το οποίο κατέληγε στο ότι η κακή διατροφή μειώνει το iq των παιδιών. Όπως θα έχετε καταλάβει, οι συνειρμοί στο κεφάλι μου αναπτύσσουν επικίνδυνα μεγάλες ταχύτητες, κι έτσι το ένα έφερε το άλλο και κατέληξα πως οι ανθρώπινες σχέσεις(παντός τύπου)είναι κάπως σαν την ποιότητα της διατροφής μας.
Τι εννοώ…
Ας υποθέσουμε πως ανήκουμε σε έναν κύκλο ανθρώπων που έχουν σαν κοινό σημείο επαφής τη διατροφή. Η παρέα λοιπόν αυτή συνηθίζει να τρέφεται με junk food. Πρόχειρα και επεξεργασμένα τρόφιμα, γεμάτα από ζημιογόνες ουσίες, που προφανώς κάνουν κακό στην υγεία. Αυτή η συνήθεια κρατάει την παρέα ενωμένη και την κάνει να περνάει πραγματικά καλά(ή τουλάχιστον έτσι νομίζει). Η συνήθεια του να τρεφόμαστε με σκουπίδια στη συγκεκριμένη παρέα έχει γίνει πια ο άλλος μας εαυτός(ή απλά ο εαυτός μας). Είναι αυτό που μας κάνει να επικοινωνούμε και να διασκεδάζουμε με έναν ιδιόμορφο τρόπο. Συναντιόμαστε, γελάμε, περνάμε καλά και μπουκώνουμε τους εαυτούς μας με αυτές τις πλαστικές τροφές.
Κάποια στιγμή(γιατί-ξέρετε-πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή) οι αιματολογικές μας εξετάσεις δείχνουν αυξημένα τριγλυκερίδια και κακή χοληστερόλη και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτή μας η συνήθεια. Στην ουσία ο οργανισμός μας μας λέει: «Αυτό ήταν! Δεν αντέχω πια! Πρέπει να αλλάξεις διατροφικές συνήθειες αν θέλεις να συνεχίσουμε…». Η στιγμή της συνειδητοποίησης είναι κομματάκι σκληρή, γιατί αρχίζουμε να βλέπουμε το δεσμό μας με την παρέα να αποδυναμώνεται. Μας πιάνει ο φόβος ότι ξαφνικά θα γίνουμε διαφορετικοί και μάλλον θα αποξενωθούμε.
Τι κάνουμε λοιπόν;
Η αντίδρασή μας -ως συνήθως-εξαρτάται από τη δύναμη της προσωπικότητάς μας. Πολλοί από εμάς θα κρατήσουν επτασφράγιστο μυστικό τη γνωμάτευση, κι ας είναι ίδια για τους περισσότερους από την παρέα. Η ιδέα του διαφορετικού και της μη αποδοχής από τους υπολοίπους οδηγεί σε αυτή την συμπεριφορά. Υπάρχουν κι εκείνοι που απλά, σαν πιο ισχυρές προσωπικότητες, αποδέχονται τις ιατρικές συμβουλές και αρχίζουν να υιοθετούν νέες διατροφικές συμπεριφορές.
Στο σημείο αυτό η παρέα ήδη αρχίζει να διασπάται-όχι πρακτικά, αλλά σίγουρα νοερά-, γιατί πολύ απλά θέλουμε να νοιώθουμε ίδιοι με τους άλλους και μας αγχώνει πάντα η διαφορετικότητα. Έτσι λοιπόν-συνειδητά ή ασυνείδητα-αναζητούμε εναλλακτικά διατροφολόγια. Πάντα όμως αθόρυβα, για να μην περιθωριοποιηθούμε από την παρέα. Λίγοι είναι εκείνοι που θα δηλώσουν ευθαρσώς αυτή τους την αναζήτηση.
Η αναζήτηση δεν έχει για όλους τα ίδια αποτελέσματα. Κάποιοι ψάχνουν χωρίς αποτέλεσμα και κάποιοι περνούν τυχαία από το παλιό μανάβικο της γειτονιάς και βλέπουν μπροστά τους το τελαράκι με τις κατακόκκινες και ζουμερές φράουλες. Θορυβούνται κι έτσι, δήθεν για πλάκα, τις δοκιμάζουν. «Ω, Θεέ μου! Είναι τόσο νόστιμες! Μπορώ να τις απολαμβάνω κρυφά από τους υπολοίπους…»σκέφτονται. Θα ξέρετε όμως πως τίποτε δε μένει κρυφό και κάποια στιγμή πρέπει να παραδεχτούν τη νέα τους απόλαυση. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή έρχονται αντιμέτωποι με ένα είδος εμπαιγμού. Με τον εμπαιγμό εκείνου που δεν κατάφερε να βρει τις ζουμερές φράουλες και αναγκάζεται ακόμη να μπουκώνεται με εκείνα τα πλαστικά χάμπουργκερ. Θέλετε να το πούμε ζήλεια;
Έχουμε όμως ήδη πει πως λίγοι άνθρωποι έχουν την δύναμη να νοιώσουν διαφορετικοί και να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από το πλήθος. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν να είναι καθοδηγητές του εαυτού τους και έτσι νοιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια να παρασύρονται από το ρεύμα. Προκειμένου λοιπόν να ξαναδούν στα μάτια της παρέας τον εαυτό τους χωρίς διαφορές, αποφασίζουν να πετάξουν τις κόκκινες φράουλες στα σκουπίδια ισχυριζόμενοι μάλιστα πως πρόκειται για τροφή που δεν τους καλύπτει. «Μια πλάκα ήταν. Απλά τις δοκίμασα. Πάμε να παραγγείλουμε πάλι εκείνο το πλαστικό μενού των 3ων ευρώ». Και ξέρετε, στο σημείο αυτό οι λοιποί χαμογελούν κι εκείνοι βλέπουν πάλι την αποδοχή, που έχουν ανάγκη, στα μάτια τους και νοιώθουν πάλι μέρος της παρέας.
Ξέρετε όμως , το γεγονός να πετάξεις τη χυμώδη φράουλα στα σκουπίδια είναι τελείως προσωπική υπόθεση και δεν αναιρεί την κρυφή αναζήτηση των υπολοίπων για κάτι παρόμοιο. Μόνο που εκείνοι δεν είχαν ακόμη την ευκαιρία τους και το πιο πιθανόν είναι, όταν θα έρθει, να την εντάξουν στο διατροφολόγιό τους αδιαφορώντας για τη δική σου αντιμετώπιση. Εξάλλου στις μέρες μας οι φρέσκες φράουλες με την πραγματική γεύση είναι δυσεύρετες, οπότε μάλλον δε θα έχουμε πολλές φορές την ευκαιρία να τις βρούμε στο μανάβικο της γειτονιάς.
Γι’ αυτό μήπως να αντικαταστήσουμε τις πρόχειρες τροφές της ζωής μας με αυτά τα γεμάτα χυμούς φρούτα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου