Φοβάσαι και με φοβίζεις

Πώς να σε βάλω απέναντι μου και να χαμογελάσω;

Φοβάσαι τις λέξεις και με τρομάζεις. Ποτέ δεν μπορώ να χαμογελάσω, όταν τρομάζω. Ούτε να δείξω πως τρομάζω μπορώ. Με φοβίζει ο τρόμος, κι έτσι κάθε φορά προσπαθώ να τον μεταμφιέζω. Πότε τον ντύνω σε φυγή, πότε σε θυμό, πότε σε αδιαφορία, άλλοτε σε επιβολή.

Με τρομάζουν οι άνθρωποι που φοβούνται τις λέξεις. Οι λέξεις είναι τόσο δικές μου, όσο είμαι κι εγώ. Μοιάζει να με φοβάσαι, όταν φοβάσαι τις λέξεις μου. Και ξέρεις, τα πράγματα που φοβόμαστε δεν μπορούμε να τα σεβαστούμε. Εγώ και οι λέξεις μου απαιτούμε σεβασμό, όπως εκείνον το σεβασμό που μοιράζουμε. Με τρομάζουν οι άνθρωποι που τους ξενίζει ο σεβασμός.

Ξέρεις, πιο πολύ με τρομάζουν αυτοί οι άνθρωποι, επειδή έχουν συνδέσει τις λέξεις με τις έννοιες. Όμως όχι με εκείνες τις αληθινές έννοιες των λέξεων, μα με τις άλλες, με εκείνες που τους τρομάζουν. Κατάχρηση λέξεων λέγεται αυτό. Χρησιμοποιείς τις δικές μου λέξεις, για να αποδώσεις τους δικούς σου φόβους. Είδες λοιπόν; Δε σέβεσαι τις λέξεις μου.

Οι λέξεις δεν είναι παρά μόνο ο τρόπος, για να  μεταδώσεις με σαφήνεια τα νοήματα. Το πρόβλημα για σένα δεν είναι η ύπαρξη των λέξεων, αλλά η ύπαρξη των νοημάτων. Τη φοβάσαι αυτή την ύπαρξη, κι εγώ φοβάμαι εσένα, όπως φοβάμαι καθετί που πασχίζει κατά της αλήθειας.