Και πάνω που άρχισα να εκτιμώ τα μέτρα της Τρόικα περί εργασιακής εφεδρείας στο δημόσιο, μιας και (για να προλάβω τα βλέμματα απορίας σας και τα σιχτίρια που πιθανόν να μου ρίχνετε) άρχισα να τα παραλληλίζω με τις γκομενικές σχέσεις (θα σας το αναλύσω εκτενέστερα στη συνέχεια), ήρθε απροειδοποίητα ο κύριος Ρέππας να μας ανακοινώσει την ακύρωση του εν λόγω μέτρου και ταυτόχρονα να κατεδαφίσει και ολόκληρη τη φιλοσοφία που ανέπτυξα σαν ένας νέος Πλάτωνας. Μη δουν άνθρωπο να εφαρμόζει στην πράξη το αντικείμενο των σπουδών του, αμέσως να του κόψουν τη φόρα…
Πώς τολμάτε λοιπόν κύριε Ρέππα;
Αν προσέχατε κομματάκι τριγύρω σας αγαπητέ Δημήτρη, θα βλέπατε πως οι άνθρωποι-με τούτα και με ‘κείνα-φοβούνται τους ανθρώπους. Λίγο οι επιρροές που μας εμφύσησε εκείνη η 400ετής περίοδος υποδούλωσης, που μας εμπότισε με την άποψη ότι «ο άντρας είναι άντρας!»-λες και μας είπαν κάτι καινούριο…Λες και τα σύκα δεν είναι σύκα και ο κόκορας δεν είναι κόκορας…Και διερωτώμαι: «γιατί δεν επηρεάζει αυτή η εύλογη διαπίστωση την αρμονική ζωή στο κοτέτσι; ε; γιατί;» Και, ξέρω ξέρω…, είσαι τόσο προβλέψιμος εσύ ψευτοπετεινάρι, που διαβάζω τη σκέψη σου, πριν καν την ξεστομίσεις. Ξέρω λοιπόν ότι μόλις ετοιμάστηκες να απαντήσεις-και να νοιώσεις έξυπνος -πως «ο κόκορας πηδάει ολόκληρο το κοτέτσι και δε δεσμεύεται με καμία κοτούλα»και κάπου εδώ χαμογελάς με ικανοποίηση. Και τώρα η σειρά μου: «Δε θα σου φρενάρω απότομα τη χαρά σου! Αν λοιπόν εσύ εξομοιώνεις εαυτόν με τον κόκορα, δε θα σου χαλάσω εγώ τη γνώμη που έχεις για τον εαυτό σου. Καθείς άξιος του νου του! Συνέχισε να ψάχνεις το στάρι ανάμεσα στις κουτσουλιές!»
Έτσι λοιπόν, λίγο τα κατάλοιπα της Τουρκοκρατίας, λίγο η δυσκολία στην επικοινωνία-μιας και πλέον δεν είμαστε εξοικειωμένοι στα βλέμματα, καθώς έχουμε συνηθίσει σε κάτι ηλεκτρονικά προφίλ, που μας δίνουν την ασφάλεια προστασίας της ανασφάλειάς μας-ήρθε καπάκι και αυτή η οικονομική κρίση να αποτελέσει τον καθοριστικό μάρτυρα στην αποφυγή του ζευγαρώματος. «Δεν έχω χρήματα για γκόμενα», μου είπε τις προάλλες ένας γνωστός και με άφησε με το στόμα ανοιχτό-σαν τη γιαγιά μου όταν βλέπει τις ξέκωλες στην τηλεόραση. Η αλήθεια είναι ότι μπήκα στην διαδικασία να του εξηγήσω ότι την κοπέλα δεν την αγοράζεις, απλά μοιράζεστε από κοινού στιγμές της ζωής. Η αντίδρασή του όμως μου έδειξε ότι είμαι αλλού νυχτωμένη. Τώρα τι να σας πω! Δεν ξέρω ποιος έχει δίκαιο, αλλά-αν έστω και λίγο είναι εντός πραγματικότητας η σκέψη του-πρέπει να αρχίσω να κράζω και εσάς αγαπητές μου κυρίες. Αν ψάχνετε για σύντροφο-σπόνσορα, καλό θα ήταν να στήσετε τσαντίρι κάπου εκεί στη Σαπφούς με Γιαννιτσών( συγγνώμη κιόλας, αλλά με προκαλείτε!) και να μη μας σκοτίζετε με τα νιαουρίσματά σας.
Το θέμα είναι πολύ πιο απλό από όσο προσπαθούμε να το βλέπουμε. Η κρίση είναι γεγονός. Η μιζέρια καταλαμβάνει μέρα με τη μέρα περισσότερο χρόνο στις ζωές μας. Οι λογαριασμοί φυσικού αερίου έχουν φτάσει στα ύψη. Γιατί λοιπόν δε δοκιμάζετε να μοιραστείτε το κρεβάτι σας με ένα δεύτερο άτομο, μιας και-από όσο θυμάμαι από τη Φυσική στο Λύκειο- δια της τριβής παράγεται θερμότητα. Και-αν αντέχετε να το τραβήξουμε κι άλλο-αφού δεν έχετε χρήματα να τα σκορπάτε ασύστολα σε κερασμένα σφηνάκια, μπας και εξασφαλίσετε ένα μέτριο πήδημα την εβδομάδα, γιατί δε δοκιμάζετε να περνάτε τις στιγμές σας με έναν άνθρωπο, που πιθανόν να σας κέντρισε το ενδιαφέρον; Και στην τελική τα προβλήματα και η μιζέρια όταν τις μοιραζόμαστε, διαιρούνται και αποδυναμώνονται. Ενώ-κατά έναν περίεργο τρόπο-οι χαρές, όταν τις μοιραζόμαστε, υπερδιπλασιάζονται. Αυτά είναι τα περίεργα της ανθρώπινης πραγματικότητας, που ένας κόκορας δεν θα μπορέσει ποτέ να νοιώσει.
Κι επειδή σας υποσχέθηκα και τον παραλληλισμό με την εργασιακή εφεδρεία, θα σας αναλύσω πολύ σύντομα τη φιλοσοφική μου θεωρία επ’ αυτού:
Οι ανθρώπινες σχέσεις(γκομενικές και μη) είναι σαν τον κόσμο της εργασίας. Μετά από αίτηση για την κενή εργασιακή θέση, επιλέγεται εκείνος/εκείνη που πληρεί σε μεγαλύτερο βαθμό τις προϋποθέσεις που ετέθησαν. Στην πορεία λοιπόν του προσληφθέντος στην εν λόγω θέση, μπορεί κανείς να διακρίνει κατά πόσο αυτός ανταποκρίνεται στην πράξη στις απαιτήσεις της συγκεκριμένης εργασίας. Σε περίπτωση που ο εργαζόμενος αρχίζει να παρουσιάζει αδράνεια, ανικανότητα προσαρμογής ή αδιαφορία για την εργασία του, πρέπει να εξετάζεται εκ νέου η παραμονή του ή όχι στην εργασία αυτή. Έτσι λοιπόν, οι ζωές μας δεν πρέπει να μοιάζουν με το δημόσιο τομέα, δηλαδή δεν πρέπει να μπαστακώνεται κανείς με το έτσι θέλω σε αυτές και εμείς να κάνουμε τα στραβά μάτια στην αδυναμία απόδοσης του. Πρέπει λοιπόν να εφαρμόσουμε το μέτρο που πολύ ορθά ζητήθηκε από την Τρόικα: Εφεδρεία στις ανθρώπινες σχέσεις μας. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε κανέναν δια βίου δίπλα μας, από τη στιγμή που τα προσόντα του δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες της θέσης για την οποία προσελήφθη. Επομένως ας κάνουμε την επανάστασή μας και να πάμε κόντρα στην ακύρωση του μέτρου από το Δημητράκη. Ας υιοθετήσουμε εμείς το ακυρωμένο μέτρο στις ζωές μας!
Εφεδρεία στον έρωτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου